هرگز نبايد بپرسيم : چرا خداوند اين را بر من نازل كرده است ؟
اما مي توانيم بپرسيم : خداوند از من مي خواهد با اين چه كنم ؟
برنامه ي خداوند كامل است و هر چه روي مي دهد بهترين است .
در برنامه ي الهي هيچ خطايي وجود ندارد
و براي كسي كه به آن ايمان داشته باشد همه چيز به خوبي پيش مي رود .
تو که آهسته می خوانی قنوت گریه هایت را
میان ربنای سبز دستانت دعایم کن 
امــــام حسیـــــــن ( ع )
مرا درد و مرا درمان حسين (ع) اســت
مـرا اول مـــــــرا پايان حسين(ع) است
دل هـــر کـس به ايماني سرشتـــــه
مرا هم دين و هم ايمان حسين(ع) است
همه عالم به اذن حق تعالـــــــــــــي
چو عبدي سر به فرمان حسين(ع) است
بهشت و جنت و فردوس اعــــــــــــلاء
همه معلــــــــــول پيمان حسين(ع) است
براي هر دلــــــي جانان و جانـــــــــــي
مرا هم جان و هم جانان حسين(ع) است
عقول جن و انس و هـــــم ملائــــــک
به حقِ حق که حيران حسين(ع) است
چو خواهم روضه ي رضــــــــــوان به فردا
که من را روضه ي رضوان حسين(ع) است
چرا عالم زجـــــانش نـــــــــــاله دارد
مگر او هم پريشان حسين(ع) است
اگر خواهي ز حــــــــال عبد مســــــکين
خوشا حالش که مهمان حسين(ع) است
علی اصغر
خوشبو ترين گل گلاب كربلا منم
شيوا ترين نواي ني نينوا منم
با خون نوشته روي گلويم كليم عشق
باب الحوائج حرم مصطفي منم
با تير عشق هستي خود را فروختم
بازار عشق را به تبسم بها منم
خون گلوي من به همه دردها دواست
درمان دردهاي دل بي دوا منم
با دست كوچكم گره ها باز مي شود
مردم علي اصغر مشكل گشا منم
نامم علي اصغر و در كشتي حسين
هم بادبان و لنگر و هم ناخدا منم
اي حرمله به بيشۀ ما بيهوده ميا
چون شير كوچك حرم لا فتي منم
آوازه شجاعت من تا به عرش رفت
خيبر گشاي ديگر خيبر گشا منم
اين دست هاي كوچك من دست حيدري است
شش ماهه اي كه كشته شد بي صدا منم
حاج داود داللهي(قطره)
علی اصغر
بخواب اي نو گل پژمان و پرپر
بخواب اي غنچه افسرده اصغر
بخواب آسوده اندر دامن خاك
نديده دامن پر مهر مادر
بخواب و خواب راحت كن شب و روز
كه خاموش ايت صحرا بار ديگر
نمي آيد صداي تير و شمشير
نه ديگر نعره الله اكبر
همه افتاده در خوابند خاموش
توئي صحرا و چندين نعش بي سر
نترس اي كودك ششماهه من
كه اينجا خفته هم قاسم هم اكبر
مگر باز از عطش ميسوزي اي گل؟
كه از خون گلو لب ميكني تر
كه با تير سه شعبه كرده صيدت؟
بسوزد جان آن صياد كافر
خدايا بشكند آن دست گلچين
كه كرد اين غنچه را نشكفته پرپر
حسان
حضرت زینب
سرّ ني در نينوا مي ماند اگر زينب نبود
كربلا در كربلا مي ماند اگر زينب نبود
چهره سرخ حقيقت بعد از آن طوفان رنگ
پشت ابري از ريا مي ماند اگر زينب نبود
چشمه فرياد مظلوميت لب تشنگان
در كوير تفته جا مي ماند اگر زينب نبود
زحمه زحمي ترين فرياد در چنگ سكوت
از طرار نغمه وا مي ماند اگر زينب نبود
در طلوع داغ اصغر، استخوان اشك سرخ
در گلوي چشمها مي ماند اگر زينب نبود
ذوالجناح داد خواهي ، بي سوار و بي لگام
در بيابانها رها مي ماند اگر زينب نبود
در عبور از بستر تاريخ ، سيل انقلاب
پشت كوه فتنه ها مي ماند اگر زينب نبود
قادر طهماسبي(فريد)
حضرت زینب
يا اخا درد هم آغوش من است
پرچم عشق تو بر دوش من است
شکوه ای نيست در اين ابرازم
به حديث غم تو می نازم
نه غم و رنج کنون می کشدم
شوق ديدار رخت می کشدم
مرغ بشکسته پر و بال
من راوی مقتل گودالم من
زائر تشنه لب علقمه ام
سند مستند فاطمه ام
آنکه با خصم تو جنگيده منم
بانی عشق پسنديده منم
صاحب نافلهء زندانم
شاهد قافلهء طفلانم
ناظر چشم گهربار منم
روح آرامش بيمار منم
بر حرم حملهء مردم ديدم
خيمه ها را به تلاطم ديدم
ديده ام سيلی نامردان را
طفل گم گشته و سرگردان را
پيش مجنون گل ليلی چيدند
راس معشوق مرا ببريدند
ماجرايی که ز محمل دارم
خاطراتی است که در دل دارم
چون که انگشت نما شد سر تو
باز شد تازه لب خواهر تو
دامنم خيس شد از چشم ترم
چوبه محملم از خون سرم
آن زمان ناطقم از حيدر بود
اثر خطبه ام از کوثر بود
کاخ ها را همه ويران کردم
ز غم آزاد اسيران کردم
ليک از شام شده خم کمرم
حضرت زینب
دارم هوس که با تو دمی گفتگو کنم
تاسرگذشت خود همـه را موبمو کنم
نگذاشتند تا که کنم دفن پیکـــرت
وز آب دیده نعش ترا شست شو کنم
میخواستم اگر که مهلت نداد شمر
آبی بوقت مرگ تـــــرا در گلـــو کنم
بگذاشتم تـــــــرا و برفتم زکربــــلا
جز کربــــــلا تـــرا بکجا جستجو کنم
خواهم بتربت تو برادر علی الدّوام
بنشینم و همیشه زخاک تو بــو کنم
گر نیست رخصتم که بمانم بکربـلا
من جانب مدینه چسان بی تو رو کنم
عباس و قاسم و علی اکبر بزیر خاک
من زندگی چگـــونه دیگر آرزو کنم
همای شیرازی
علــــــــی اکبــــــــــر
ای تازه جوان اکبر نوخط پسر من
صد پاره بدن جسم تو پیش نظر من
ای نوگل آفت زدة دهر پس از تو
ای کاش نیفتد بگلستان گذر من
شد حاصل من چشم تری و لب خشکی
از داغ غم تست همین خشگ تر من
تا باد خزان زرد گل روی ترا کرد
سرخ است رخ زرد بخون جگر من
ای خفته بخون با تن صد چاک تو در خاک
رفته زغم هجر تو نور از بصر من
لب باز کن و با پدر خود سخنی گوی
هین محتضرم ای پسر محتضر من
من بیدل و افتاده ز پا سر نعشت
تا باز چه آرد غم مرگت بسر من
منصوری از این نغمة منصوری جانسوز
آتش زده بر خشگ و تر این مختصر من
جعفر منصوری
حـــــــضـــــــرت رقــــیـــــه
بـخـواب بـر سـر زانــوی خـسـتـه ام، سـر بـابـا !
مـنـم هـمــان کـه صـدا می زدیــش: دخـتـر بـابـا
دلــم گـرفـت از ایـن کـوچه هــای ســرد غریبـه
چـه دیـر آمـدی ای ســـر ! کجاسـت پیکــر بـابـا؟
مـیـان شــام سیــاهـی کـه یـک سـتـــاره نـدارد
دلــم خـوش اســت به نــور حضـور پـرپـر بـابـا
چـرا نبـود در آن روز ، فـرصـتـی کـه خـدایـــــا
مـن سـه سـاله شــوم ، پـاسدار سنـگر بـابـا؟
چه خوب می شد اگر می شد این پرنـده کوچک
مـیـــان خــــون و پـریــدن، فــدای بــاور بــابــا
صـبـور بــاش! ســرت سـربـلـنـد بــاد، مـبـــادا!
نـگـاه دشمـنـی افـتـــد، بــه دیــده تــر بـابــا
بــخــوان برای من امشب در این سکوت خرابه
کـه خـواب سـرخ بـبـینم ، بـریـده حنجر بـابـا
دلــم گـرفــت از ایــن کوچه هـای سرد غریبه
چــه دیر آمدی ای سر! کجـاست پیکـر بابـا؟
مــرا بـبـر بـه دیــارم بـه کـوچه هــای مدینـه
بـه خانه مـان ، بـه هـمان کلبه مـحقر بابـا
بـخـواب بـر سر زانـوی خستـه ام ، سر بـابـا!
و چند لحظـه بعـد ، آن صدای گریـه نیامـد
رسیده بـود گـل کـوچکی، بـه مـحضر بابا 
حضرت زینب
دارد از روز ازل دیده بینا زینب
عشق را کرده به نه کنگره معنا زینب
اولین صابره ارض و سما باشدو بس
علم پیغمبری آموخت ز طاها زینب
بود او عالمه مکتب فرهنگ علی
پرورش یافته در دامن زهرا زینب
همچنان کمه به نبی ام ابیها زهراست
با شد از بهر علی ام ابیها زینب
گشت قربانی کعبه به منای شهدا
هستی اش را به خدا می کند اهدا زینب
در اسارت سخن از غیرت و آزادی گفت
آه و زاری نکند در بر اعدا زینب
عبد الحسین رضایی
حضرت زینب
خودم ديدم كه صحرا لاله گون بود
زمين از خون ياران غرقه خون بود
خودم ديدم فضاى آسمانها
پر از انا اليه راجعون بود
خودم ديدم كه نور چشم زهرا
جراحات تنش از حد فزون بود
خودم ديدم كه بر هر برگ لاله
نوشته اين سخن با خط خون بود
گلى گم كرده ام ميجويم او را،
به هر گل ميرسم ميبويم او را
............
برای خوندن بقیه ی شعرحضرت زینب روی .::ادامه مطلب::. کلیک کنین.
ما گرفتار بلای زینبیم
ما حسینی از عطای زینبیم
تا خدا بر ما عنایت می کند
ماگدای هر گدای زینبیم
بر گل نرگس قسم در روضه ها
سائل مهرو وفای زینبیم
ما برای دین به سینه می زنیم
شیعیانِ درسهای زینبیم
سینه عریان حسین بی کفن
رخ کبودان عزای زینبیم
آخر مجلس به وقت شور عشق
سوی مقتل در قفای زینبیم
ما به وادی محبت ازازل
کربلایی،از دعای زینبیم
وقت دیدار اجل بعد از حسین
چشم،در راه لقای زینبیم
در جزا گر مادرش رخصت دهد
دست بر سینه به پای زینبیم
صبر را معنا و مفهومي به نام زينب است
احترام عشق هم از احترام زينب است
شهر بي ميخانه و ساقي نباشد شهر عشق
نشئگان عشق را مستي زجام زينب است
فرش را تا عرش پيمودن نه كار هر كسي است
اين مسافت هر چه باشد زير گام زينب است
كيست زينب علم اول علم آخر پيش اوست
متن عاشورا مدون با پيام زينب است
.....................
بقیه ی شعر حضرت زینب رو در .::ادامه مطلب::. بخونین.
حق را کرد ز ناحق جدا زینب بود
آنکه با منطق شیرین و بگفتار فصیح
محشری کرد در آن شهر بپا زینب بود
آنکه از کثرت احساس به محمل زده سر
گیسویش کرد مخصب به دما زینب بود
آنکه در بارگه زادة مرجانة پست
تنگ کرد عرصه بر آن شوم و ذغا زینب بود
آنکه در مجلس شامات به میر شامات
گفت با طعنه که ابن الطلقا زینب بود
آنکه بی باک و دلیرانه به ارکان یزید
لرزه افکند در آن دار جفا زینب بود
آنکه نام امویها به فضاحت ها برد
کرد رسوازده ، با بانگ رسا زینب بود
آنکه وارونه شد از همت او تخت یزید
کند آن سلطنت از بیخ و بنا زینب بود
ثائبا آنکه بویرانة شام اندر شام
نصب یا نام حسین کرد لوا زینب بود
تائب تبریزی
به روی نیزه ذکر یا حبیب است
هوا آکنده «أمّن یجیب» است
نه تنها کودکان تو، خدا هم
پس از مرگ غریب تو، غریب است
تو مثل دست خود افتاده بودی
به قدر مهربانی ساده بودی
..............
برای خوندن بقیه ی شعر روی .::ادامه مطلب::. کلیک کنین.
افتاد دست راست خدایا زپیکرم
بردامن حسین برسان دست دیگرم
چون دست من لیاقت دامان او نداشت
انداختم براه که بردارد از کرم
بیدست من زدست حسینم گسسته دست
ایدست حق بگیر تو دست برادرم
ایدست راست روبسلامت که تا ابد
این خاطره ودیعه سپارم بخاطرم
آنجا که دست فاطمه در حشر جای تست
برخاک خون فتاده توئی نیست باورم
ایدست چپ زیاری من بر مدار دست
من در هوای آب بشوق تو میپرم
آبیکه آبروی من و اعتبار تست
بر تشنه گان اگر نرسد خاک برسرم
آبفرات نیست بمشگ آبروی اوست
بر پیشگاه آبروی خلق میبرم
نی نی نه آبروی فرات و نه آب اوست
خود آبروی ام بنین است مادرم
مردم بحفظ دیده زهر چیز بگذرند
من بهر آب حاضرم از دیده بگذرم
ایدست دامن تو و دست نیاز من
تا همتت بعرصة پیکار بنگرم
منکه بعمر منتی از کس نبرده ام
اینک به ناز منت ایدست حاضرم
منت به بهر خودپی این مشگ میکشم
نامردم ارهوای سرم برده بر سرم
ترسم توه زدست روی بیتو مشگ را
آخر بدست ناوک دلدوز بسپرم
ذهنی زاده
حضرت عباس
آبی برای رفع عطش در گلو نریخت
جان داد تشنه کام و به خاک آبرو نریخت
دستش ز دست رفت و به دندان گرفت مشک
کاخ بلند همت خود را فرو نریخت
چون مهر خفت در دل خون شفق ولیک
اشکی به پیش دشمن خفاش خو نریخت
غیرت نگر که آب به کف کرد و همتش
اما به جام کام می از این صبو نریخت
چون رشته امید بریدش زآب گفت
خاکی چومن کسی به سر آرزو نریخت
از عطش نگاه تو ديده آب گريه كرد
چشم غمين كربلا در تب و تاب گريه كرد
بر دل صفحه زمان دست تو عشق مي نگاشت
واژه تمام گشت و هم چشم كتاب گريه كرد
واي از اين دوباره غم پشت حسين گشته خم
سينه و دلم خراب شد باز خراب گريه كرد
العطش از صداي هر ناله به گوش ميرسد
رود فرات مانده در فكر جواب گريه كن
لحظه به لحظه دست تو شاخه صد اميد بود
شاخه زبن شكسته شد خون به شتاب گريه كرد
فرش زمين زخون تو نقش عزا به بر گرفت
ذره ذره به خاك هم غرق گلاب گريه كرد
ضياء اشك لاله شد خون زديده رفتهات
ديده شب به ناله در سوي شهاب گريه كرد
لب به سكوت باز شد در غم (ساقي وفا)
چشم پر از نگاه هم پشت حجاب گريه كرد
سلیمانی
در غروب جمعه دلها خون شود
چو تاريخ گويد ز خون شهيد
روايت كند از جنون شهيد
چو ديوانه در راه حق ميشود
دگر بنده شاه حق ميشود
شهيد و شهادت به اسم حسين
مسمي گرفتند به رسم حسين
كه راهش هميشه به ما باقي است
حديثش مي و شهد او ساقي است
حديث شهادت حديث خداست
پيامآورش زينب مرتضاست
حكايت ز نِي چون بيامد به ما
پيامي زدل رفت تا نينوا
حديث شهادت به خون چون سرشت
حسين گفتگو با خدا را نوشت
.................
برای خوندن بقیه ی شعر "در غروب جمعه دلها خون شود" روی .::ادامه مطلب::. کلیک کنین.
کربلا
شايد اونقدر بدم كه لايق گدايي نيستم
شايد از سرگناهام ديگه كربلايي نيستم
شايد اينكه دورم از تو واسه من يه امتحانه
من قبول دارم ولي دل ميگيره همش بهونه
ميدونم ندارم اقا ارزش يه جو محبت
اما اقا دعوتم كن صدقه سر رقيت
دل ما دست اباالفضل جون ما دست حسين
بيت الحزان غم ما صحن بين الحرمين
ميدونم كه صحن پاكت جاي آدماي خوبه
دل كه اين چيزا حاليش نيست در خونتو ميكوبه
تو بذار منم بيامو گنبد تو رو ببينم
قول ميدم نيام تو جلوي حرم بشينم
دلم برا حرمت پر ميزنه پر ميزنه پر ميزنه
يه ديوونه دوباره در ميزنه در ميزنه در ميزنه.......
حضرت عباس
مـیـان هــمهمـــه تیــری پــریــد آهسته
و از نـــگاه تـــری خــون چکیــد آهسته
وآب دســت بـه دامــان مــاه صحرا شـد
همین که مشک گــریبان دریــد آهسـته
نـگاه مشــک گـریـزان به خیمه ها افتاد
وآب زیـــر لــب آهــی کشــید آهســته
غبار و شیههی اسبان کمان و تیغ دغا
نســیـم ، زیــر علـم، میخزید آهسـته
سـوار، خـم شد واز اسب، به زیر افتاد
بـــهروی خــــاک بـــلــا آرمــید آهسته
و در میــان هیـاهوی اسـبها، آن مرد
صدای نالهی زهرا (س)، شنید آهسته
و بـــر جنــــازهی او آفــتــاب را دیــــدم
که زیــر بار غمش می خمید ، آهسته
و در جــواب شــهیدان که منتظر بودند
ســتــون خیمــهی او را کشید آهسته
در ماه محرم همه خونین بصرانیم
تا وادی هجران و بلا همسفرانیم
از کرببلا ما دل محنت زده داریم
از داغ عزیز فاطمه خونین جگرانیم
علی اکبر
ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان
مثل تیری که رها می شود از دست کمان
خسته از ماندن و آماده رفتن شده بود
بعد یک عمر رها از قفس تن شده بود
مست از کام پدر بود و لبش سوخته بود
مست می آمد و رخساره برافروخته بود
روح او از همه دل کنده ، به او دل بسته
بر تنش دست یدالله حمایل بسته
بی خود از خود ، به خدا با دل و جان می آمد
زیر شمشیر غمش رقص کنان می آمد
یاعلی گفت که بر پا بکند محشر را
آمده باز هم از جا بکند خیبر را
آمد ، آمد به تماشا بکشد دیدن را
معنی جمله در پوست نگنجیدن را
بی امان دور خدا مرد جوان می چرخید
زیرپایش همه کون و مکان می چرخید
بارها از دل شب یک تنه بیرون آمد
رفت از میسره از میمنه بیرون آمد
آن طرف محو تماشای علی حضرت ماه
گفت:لاحول ولاقوه الابالله
...................
برای خوندن بقیه ی شعر علی اکبر روی .::ادامه مطلب::. کلیک کنین.
مناجات با خدا
به لطف خود خدا یا نائلم کن
و گر نا قابلـم من ، قابلم کن
گناه و جرم بی اندازه دارم
به بخشش آنچه شایدشاملم کن
همه سر تا به پا غرق نیازم
به استغنا الــــها قائـلم کن
نجات ازجهل وازگمراهی ام ده
فزون از فضل حتّی حاصلم کن
شکسته زورقی مانم به دریا
روان سالم به سوی ساحلم کن
بدون تکیه جسمی نیست برجا؟
بلندا دست قــدرت ، حایلم کن
جهان ماپراست ازخوب و از بد
خدا وندا به خوبی مایلم کن
همیشه حق و باطل روشنم نیست
محقِّق بین حق و باطلم کن
رها از وصل و هجر این و آنم
به خوبان دو عالم واصـلم کن
به عقل خود همه دارند دعوی
الـها ، گفت ( بیکی) عاقلم کن
شاعر : اکبر علی بیکی
در کوچه ها نسیم بهشت محرم است
این شهر بی مجالس روضه جهنم است
پیراهن سیاه عزاداری شما
زیباترین تجلی عشق مجسم است
شکر خدا که هیئتمان باز دایر است
شکر خدا که بر سر این کوچه پرچم است
بیرون ندیده اید زنی استاده است؟
بالش شکسته قدش هم کمی خم است
لبخند تلخ فاطمه بر تک تک شما
یعنی خوش آمدید و همان خیر مقدم است
من که ندیدمش دم در، خب شما چطور؟
صد حیف سوی چشم گنهکار ما کم است
پرواز می کنیم از این پیله های تنگ
فصل بلوغ شیعه یقینا محرم است
در مجلس عزای امام قتیل اشک
روضه به شور و واحد و نوحه مقدم است
وحید قاسمی
شهادت علی اکبر
بنشینم و از سوز جگر ناله برآرم
بر صورت خونین تو صورت بگذارم
بردار دو دستت زکف خاک و دعا کن
تا من به سر کشته تو جان بسپارم
رسم است که بر نعش جوان لاله گذارند
من لاله به غیر از شرر لاله ندارم
از بس به تنت زخم روی زخم رسیده
ممکن نبود زخم تنت را بشمارم
با یاد لب خشک تو ای نور دو دیده
جا دارد اگر بر سر نی اشک ببارم
در خیمه زبان تو مکیدم جگرم سوخت
بگذار ز لب هات یکی بوسه بر آرم
فریاد دلم سر زند از سینه خدایا
گیرم که ببندم لب و فریاد نیارم
عصر عاشورا
نزدیک مغرب است خدایا چه می شود؟
کشتی شکست خورده دریا چه می شود؟
از لاله های خون جراحات زخم عشق
مقتل ز عمق فاجعه دریاچه می شود
با چکمه های بند نبسته رسیده شمر
با زخمهای سینه بابا چه می شود
قاتل ز بس برید از نفس فتاد
ای سر بریده بعد تو با ما چه می شود
نزدیک مغرب است چه باد مخالفی
نزدیک مغرب است ندا داد هاتفی
ای کشته فتاده به صحرا حسین من
ای میوه رسیده زهرا حسین من
آن کهنه پیرهن که خودم بافتم چه شد
ای بانی قیامت کبرا حسین من
یادش به خیر شانه زدن های موی تو
ای صاحب شفاعت عظما حسین من
چشمت زدند عاقبت این هرزه چشم
قربانی حسادت دنیا حسین من
مغرب شد و گذشت وَِ حالا شب آمده
بعد از تمام حادثه ها زینب آمده
زینب رسید و خاطره ها را مرور کرد
از بین نیزه های شکسته عبور کرد
آهی کشید و گفت «أأنت اخی»حسین
اینجا گریز روضه ی ما جفت و جور کرد
بشنید یا «اخی الیً»صبور باش
دل را به امر حنجر پاره صبور کرد
در آخرین دقایق گودال قتلگاه
هر نیزه ای به گونه ای عرض حضور کرد
قلب ز شعله دلخورش آتش گرفته است
ناگاه دید چادرش آتش گرفته است
حضرت عباس
تا تو بودي خيمه ها آرام بود
دشمنم در كربلا نا كام بود
تا تو بودي من پناهي داشتم
با وجود تو سپاهي داشتم
تا تو بودي خيمه ها پاينده بود
اصغر شش ماهه من زنده بود
تا توبودي خيمه ها غارت نشد
بعد تو كس حافظ يارت نشد
تا تو بودي چه ره ها نيلي نبود
دستها آماده سيلي نبود
تا تو بودي دست زينب باز بود
بودنت بهر حرم اعجاز بود
تا كه مشكت پاره و بي آب شد
دشمن پر كينه ات شاداب شد
علی اصغر
اصغرم مثلِ گلِ یاس می مونه
دو چشاش چون عمو عباس می مونه
ابروهاش بسکه قشنگ و کمونه
پیشونیش آیینه ی آسمونه
دست به چوب گهوارش تا می ذاره
انگاری مثل عموش علمداره
ببینید چه شور و شین رو لبشه
یا لثارات الحسین رو لبشه
قربون ابروها و دیده بشم
فدای اون لبِ خشکیده بشم
ربابم چطور از اون دل بِبُرم
داره می خنده که من غم نخورم
اشک چشمام که روونه آی خدا
اصغرم یه پهلوونه آی خدا
می برم که اون و سیرابش کنم
مثلِ گل تو بغلم خوابش کنم
می برم شاید جواب بهش بدند
دشمنا یه قطره آب بهش بدند
ای علیِ اصغرم
در جهان هر نو گلی که پرپر است
پرپر از داغ علی اکبر است
غنچه ی نشکفته باشد هر کجا
دارد از بهر علی اصغر عزا
شبنم گل می چکد بر ماتمش
اشک می نالد ز اندوه و غمش
بر لب هر غنچه این آوازه است
داغ اصغر تا قیامت تازه است
وای اگر در گوشه ی گلزارها
حنجر گل بشکفد با خارها
خارهای بی حیای خوشه چین
از سر کینه نشیند در کمین
خارها تیر بلای خصم بود
کز تن گلها پذیرایی نمود
غنچه را تیر سه شعبه ناز کرد
تا ز دست باغبان پرواز کرد ..................
بقیه شعر رو می تونین در .::ادامه مطلب::. بخونین.
امام زمان و محرم
ای داغدار ماتم جانسوز یاران
ای سوگوار نیزه های سربداران
ای آنکه ازاندوه سرسامان نداری
برروی زانوی غمت سرمیگذاری
گاهی زداغ جدخودخون میفشانی
گاهی به دنبال اسیرانش روانی
امشب ندانم از چه راهی در عبوری
در کربلا یا کوفه یا کنج تنوری
شاید کنار پیکر از سر جدائی
یا زائر راس به روی نیزه هایی
مست زیارت در بر راس حسینی
یا بی قرار کودکان و زینبینی
هر جا که باشی مادرت آنجا نشسته
گوید غریب مادر،آن پهلو شکسته
اى كه دل ها همه از داغ غمت غمگين است
وى كه از خون تو صحراى بلا رنگين است
نرود ياد لب تشنه ات از خاطره ها
هر كه را مى نگرم از غم تو غمگين است
زان فداكارى و جانبازى مردانه تو
به لب خلق جهان تا به ابد تحسين است
نازم آن همت والا كه تو را بود حسين
كه قيامت سبب رشد و بقاى دين است
جان ز كف دادن و تسليم به ظالم نشدن
آرى آرى به خدا همت عالى اين است
جاودان خاطره نهضت خونين تو شد
چون كه دين زنده از آن خاطره خونين است
جان به قربان تو اى كشته كه خود فرمودى
مرگ با نام به از زندگى ننگين است
زان جفايى كه به جان تو روا داشت يزيد
تا ابد ديده تاريخ بر او بدبين است
ميهمان كشتن و آنگاه اسيرى عيال
اين گناهى است كه مستوجب صد نفرين است
هر كه از صدق و صفا دست به دامان تو زد
عزت هر دو جهانش به خدا تأمين است
چه كنم گر نكنم گريه به مظلومى تو
گريه آبى است كه بر آتش دل تسكين است
تا منظم به جهان گردش ليل است و نهار
تا منوّر به فضا مهر و مه و پروين است
بر تو و بر همه ياران شهيد تو درود
كه ز خون شهدا عزّت دين تضمين است
غير نام تو نباشد به زبان «خسرو» را
كه ز نام تو بود گر سخنش شيرين است
(محمّد خسرو نژاد)
من ملینا متولد پاییز سال 1358 هستم.